மழை! வானம் பிளந்துகொண்டு கொட்டியது என்பார்களே, அப்படியொரு மழை! பகலிரவு கருதாது பொழிந்து தள்ளிய மழையின் வெள்ளம் இன்னமும் வடியவில்லை. வீசும் குளிர்க்காற்றால் உடலெல்லாம் நடுங்குகிறது.

பல அடுக்கு மெத்தைகளால் வளமாக அமைந்த படுக்கையில், பருகுதலைப் போன்ற காதலுடன், ஒருவர் உடலுக்குள் ஒருவர் நுழைந்துவிட முயற்சிப்பது போல் கைகளால் இறுகத் தழுவி அணைத்து ஈருடல் ஓருயிராய் வாழும் காதலர்கள் இந்தக் குளிரில் மகிழ்ந்திருப்பர்.

ஆனால், என் நிலையைப் பார்த்தாயா? அருளற்ற என் காதலர் என்னைத் தனியே விடுத்துப் பொருள் தேடப் போயிருக்கிறார். துன்பத்தை மட்டுமே தழுவிக்கொண்டு வேதனை மிகுந்த உள்ளத்துடன் காத்திருக்கிறேன்.

என்னைப் போலவே அந்தப் பனைமரத்தில் துணையின்றித் தனித்து விடப்பட்டிருக்கும் அன்றில் பறவை இந்த வாடையின் துன்பம் பொறாது கூவும் குரல் உனக்குக் கேட்கிறதா? வாடையின் துன்பம் போதாதென்று வாட்டும் குரலாய் இதுவுமல்லவா சேர்ந்துகொண்டது!

அந்தப் பறவையின் ஏக்கக் குரலால், 'தனிமை' எனும் கொடுமையின் நெருப்பு என்னைச் சுடுவது தெரிந்தும் அதோ பார்! அந்த மக்கள், குழல் இசைத்துப் போவதை! தாங்க முடியுமா இந்த வேதனை! மழைக்குளிர், ஏக்கக் குரல், குழலிசை, எரிகிறதடி நெஞ்சம்! எங்கே அவர்?

அகம். 305

பகலினும் அகலா தாகி யாமம்
தவலில் நீத்தமொடு ஐயெனக் கழியத்
தளிமழை பொழிந்த தண்வரல் வாடையொடு
பனிமீக் கூரும் பைதற் பானாள்
பருகு வன்ன காதலொடு திருகி
மெய்புகு வன்ன கைகவர் முயக்கத்து
ஓருயிர் மாக்களும் புலம்புவர் மாதோ
அருளி லாளர் பொருள்வயின் அகல
எவ்வம் தாங்கிய இடும்பை நெஞ்சத்து
யானெவன் உளனே- தோழி!- தானே
பராரைப் பெண்ணைச் சேக்குங் கூர்வாய்
ஒரு தனி அன்றில் உயவுக்குரல் கடைஇய
உள்ளே கனலும் உள்ளம் மெல்லெனக்
கனைஎரி பிறப்ப ஊதும்
நினையா மாக்கள் தீங்குழல் கேட்டே?

this is txt file